Showbiz
Ode van Jo Lemaire aan Edith Piaf
Brugge, zondag 10/2/2013. Een tot de nok gevulde stadsschouwburg heeft zondagmiddag opnieuw genoten van Jo's ode aan Piaf . Twaalf jaar later, wij ouder, zij ouder, maar haar hartverscheurende vertolkingen van Edith's nummers gaan nog steeds door merg en been. Ze zijn zelfs nog sterker geworden, la grande dame de Belgique straalt op het podium met een enorme begeestering en met een stemtimbre dat zeer dicht bij dat van Piaf aanleunt. Deze maal wel enkele grapjes en frivoliteitjes tussen de nummers, wat betekent dat ze echt het oeuvre van Piaf ook het hare kan noemen. Voor velen een aangenaam terugzien, voor anderen een ontdekking.
Bloemlezing
Piaf had vele poulains die nummers voor haar schreven, een korte greep wat Jo deze namiddag bracht : "Je t'Ai Dans le Peau" van Bécaud, "Plus Bleu que tes yeux" van Aznavour, "Les Feuilles Mortes" eerder gezongen door Yves Montand, die er een groot succes mee had, evenals enkele andere artiesten, Jo eindigt het nummer fluitend en replikeert even naar de zaal: "Er zitten hier vogeltjes" en varieert dan haar fluittoon, "Mijn hommage aan Toots Thielemans, zijn Bleusette". Gestart werd er met "Comme un Moineau" van de film La Mome. Een grote variatie passeerde dan de revue. Klassiekers, ontroerende, meezingers tot zelfs "... en nu Piaf rockend ..." zei Jo tussen enkele nummers. "Sous le Ciel de Paris", "Johnny, Tu n'Est pas Un Ange", "Jezebel", "Le Billard Electrique". Ook enkele duets bracht ze ten gehore, want Edith Piaf en haar man Jacques Pills zongen onder meer "Pour Quelle soit Jolie Ma Chanson". Jo zong ze alleen: "Ik heb geen compagnon om mee te zingen, maar jullie mogen meedoen". "La Vie en Rose" mocht natuurlijk niet ontbreken, het nummer dat Piaf op een stuk tafelkleed op een terras geschreven had ten tijde van de Duitse bezetting. Net zomin als Moustaki's " Milord", door velen in de zaal meegezongen."Gemakkelijk publiek"
Na anderhalf uur en een pauze nam ze afscheid, applaus en staande ovatie riepen haar terug voor een bis. "Non, Je ne Regrette Rien", natuurlijk dat dit nummer nog moest komen, "Een statement voor mij," zegde ze. Na nog drie nummers nam ze dankbaar afscheid van een warm en "gemakkelijk publiek", zoals ze lachend zei. Wel stelde ze haar muzikanten nog voor om ook hen te laten delen in nog extra applaus. Nog een aparte apppreciatie van mij voor Ad Cominotto (accordeon) en Jan Borré (piano) die veel van de gevoelige klanken van Piaf's nummers uit hun vingers toverden met zeker niet te vergeten Marc Roosendans (contrabas), Peter Verbraken (gitaar), Frank debruyne (sax) en Eric rits (drum).Een subliem optreden, de Straatmus waardig.
Achteraf nog een babbeltje met Jo gehad en hier bleek ook dat ze door haar moeder ('hoorde Piaf enorm graag') geďnspireerd was tot dit repertoire...
(PS-Eigen Berichtgeving/Foto: Patrick Stieperaere)
De volledige fotoreportage vindt U hier...
Meer Showbiznieuws op de Showbiz pagina!
Meer over Concert Showbiz Rock/Pop/... Geschiedenis
Afdrukvriendelijke versie
Mail permalink naar dit bericht